ARTAsiaPacific คนอื่น ๆ เช่น Gene Sherman และ Hannah Fink พัฒนาโครงการ ฮันนาห์รับผิดชอบ ARTAsiaPacific ฉบับพิเศษของเกาหลี ซึ่งตีพิมพ์ในซิดนีย์ในปี 1996 เรียบเรียงโดย Roe Jae-ryung Roe เขียนศิลปะเกาหลีร่วมสมัยซึ่งตีพิมพ์ในซิดนีย์โดย Craftsman House ในปี 2544

คำตอบที่เธอกล่าวถึงการขาด “ข้อมูลและทุนการศึกษา” เกี่ยวกับศิลปะเกาหลีในภาษาอังกฤษและด้วยเหตุนี้ “สถานที่ศิลปะร่วมสมัยของเกาหลี” ในสื่อสิ่งพิมพ์ระดับนานาชาติ และการประชุม หนังสือเล่มนี้สะท้อนภาพต้นน้ำพันปี หลังจากช่วงปี 1990 ที่เรียบง่ายขึ้น

ซึ่งนำไปสู่ผ้าทอจำนวนมหาศาลและผ้าทอจำนวนมากในยุค 2000 ที่กำลังพัฒนาในกรุงโซล รวมถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและหลากหลายมากขึ้นกับการนัดหมายระหว่างประเทศ ดังที่กล่าวไว้ใน Artlink ฉบับนี้

ระยะเวลาที่แท้จริงของการมีส่วนร่วมของเกาหลีใน APT ครอบคลุมช่วงเวลาสำคัญของการเกิดขึ้นของเกาหลีในโลกศิลปะนานาชาติ มันเริ่มต้นจากการติดต่อที่ไม่แน่นอนและไม่รู้จักในปี 1991 ไปจนถึงการมีส่วนร่วมที่ค่อนข้างเรียบง่ายในช่วงหลายปีต่อมาในทศวรรษนั้น ไปจนถึงความซับซ้อนของโลกศิลปะเกาหลีในปัจจุบัน

ความเชื่อมโยงของออสเตรเลียในทศวรรษที่ 1990 นั้นค่อนข้างพิเศษ ทำให้ศิลปินและภัณฑารักษ์ชาวเกาหลีหลายคนคุ้นเคยกับออสเตรเลียและในทางกลับกัน มรดกที่โดยทั่วไปลดน้อยลงไปอย่างน่าเสียดายในช่วงสิบห้าปีที่ผ่านมา

นับตั้งแต่ทศวรรษ 1990 เป็นต้นมา เมื่อศิลปะเกาหลีประสบปัญหาในการแสวงหาความเป็นสากล การมีส่วนร่วมนี้จึงมีความลื่นไหลและราบรื่นมากขึ้น แต่ก็ยังควรค่าแก่การแสดงความคิดเห็นในบริบทของ APT และบางทีโครงการใดๆ

ก็ตามที่รวมอยู่ในเสื้อคลุมที่ระบุระดับประเทศ เป็นประเด็นที่ศิลปะเกาหลี (ในบรรดาการแสดงออกทางวัฒนธรรมอื่น ๆ ที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก) มักจะมีความจำเป็นและแปลกใหม่ โดยมีตัวเลือกที่ขึ้นอยู่กับการอ้างอิงอย่างเปิดเผยถึงวัฒนธรรมการมองเห็นของเกาหลี หรือการอ้างอิงทางสังคมที่ละเอียดกว่า เช่น ลัทธิขงจื๊อ

ฉันยกตัวอย่างการสนทนา 2 ตัวอย่าง: ชอย อึนจู ภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยแห่งชาติในกรุงโซล และภัณฑารักษ์คนแรกในกรุงโซลที่ให้คำแนะนำแก่ APT ในปี 1991 เขียนไว้ในแคตตาล็อก Fukuoka Triennial ครั้งที่ 1 ของปี 1999 เรื่อง “ศิลปะเกาหลีร่วมสมัยใน พหุนิยมและประเด็นของ ‘การสื่อสาร‘” ว่า Tate Gallery Liverpool (พร้อมนิทรรศการ Working with Nature ในปี 1992), APT1 และ An Aspect of Korean Art ในปี 1990

ในโตเกียวและโอซาก้าเป็นนิทรรศการสามงานที่จัดโดยภัณฑารักษ์ต่างชาติ “ที่ต้องการ เพื่อค้นหาแก่นแท้ของศิลปะเกาหลี” และ “จิตสำนึกทั่วไปที่พบในนิทรรศการเหล่านั้นคือการค้นหาธรรมชาติที่แตกต่างของศิลปะเกาหลี” Kim Hong Hee ผู้ก่อตั้ง SSamzie Space กลั่นกรองเรื่องนี้เพิ่มเติมในการพูดคุยที่เซี่ยงไฮ้ในปี 2550

ต่อมาได้รับการตีพิมพ์ในกรุงโซล (Curating Differences: Aspiration and Dilemma of an Asian Curator, BizArt Shanghai)

เธอเน้นย้ำว่าลักษณะที่เป็นทางการของเบียนนาเลสและการยืนกรานของพวกเขาในการ “นำเสนอลักษณะเฉพาะของชาติและภูมิภาคกระตุ้นให้ผู้เข้าร่วมนำเสนออัตลักษณ์ที่แตกต่างออกไป … [โดย] มีความเสี่ยงอย่างมากที่จะตกอยู่ในกระแสนิยมตะวันออกหรือจบลงด้วย “ลัทธิต่อต้านตะวันออก” ที่เกิดจาก อุปกรณ์ต่อพ่วงด้วยตนเอง” เธอบอกว่าในการเลือก

ภัณฑารักษ์สำหรับ Korea Pavilion ในงาน Venice Biennale ปี 2003 เธอต้องการให้งาน “ที่นี่และตอนนี้” แทนที่จะเป็น “ความเป็นเกาหลีแบบดั้งเดิม” แต่ในขณะที่เธออธิบาย สิ่งนี้ถูกอ่านผิดว่า “ห่างไกลและยาก” และทำให้ผู้ชมไม่พอใจเป็นส่วนใหญ่ “ซึ่งคาดว่าจะค้นพบและสัมผัสถึงเอกลักษณ์ของเกาหลีในแง่ของลวดลายดั้งเดิมจากมุมมองของตะวันออกและตะวันออก” เธอกังวลเกี่ยวกับ “เอเชีย”

ว่าเป็นประเด็นหลักทุกๆ สองปีด้วยเหตุผลเดียวกัน แต่เธอสรุปว่ากุญแจสำคัญคือ “การกลับไปสู่รากเหง้าดั้งเดิมของตน” โดยปราศจากความแปลกใหม่หรือความเป็นตะวันออก และทำเช่นนี้ในการเจรจาระหว่างประเทศ เธอโยนสิ่งนี้ออกไปเป็นความท้าทายสำหรับภัณฑารักษ์ที่จะมาถึง

สนับสนุนเนื้อหาโดย    gclub ทางเข้า ล่าสุด